شادی ام را گم کرده ام ... :(

یا الله

من شادی ام را گم کرده ام !

من شادی ام را لای چرخ دنده های واقعیت دیدم که له می شد ...فریاد می زد و از من کمک می خواست . چشمانم را بستم تا له شدنش را نبینم !

ولی وقتی چشمانم را گشودم ، رفته بود ! دیگر نبود ! گم شد .....

حال در به در دنبالش می گردم ، در تمام کوچه هاو خیابان های این شهر غم گرفته !

من شادی ام را گم کرده ام!

من شادی ام را سر کوچه ی ادوارد براون جا گذاشتم !

امروز عصر که تنهایی از سر ادوارد  می گذشتم نفس عمیقی کشیدم و هوا را بلعیدم که شاید شادی ام دو باره برگردد ، دو باره قلب مرا پر کند اما در عوضش چشمانم از اشک پر شد !

من شادی ام را گم کرده ام !

اما برای اینکه کسی نفهمد که من او را گم کرده ام خودم را شاد نشان می دهم !دوستام بهم می گن : تو چقد شادی دختر ! ... 

من می خندم  تا کسی نفهمد که من شادی ام را گم کرده ام !

من شادی ام را گم کرده ام  وشما !! تمام مردم شهر ! تمام آدم ها! تمام کسانی که از کنار من رد می شوید ! آهای !! شما ها که پشت فرمان ماشینتان نشسته اید ! همه ! همه ی شما مقصرید!!! همه ی شما که این دنیای واقعی را ساخته اید !همه ی شما که شادی مرا له کردید...شادی مرا زیر چرخ دنده های خود خواهی خود له کردید ...مگر شادی من چه بدی به دنیای نامرد شما کرده بود ؟! کجای دنیایتان تنگ شده بود ؟!

من تازه شادی ام را یافته بودم ولی این دنیای لعنتی شما آن را از من گرفت !!

من هنوز دنبال شادی ام می گردم ...لا به لای زندگی بقیه ... لا به لای کوچه ها ، پرسه های تنهایی و بی هدف ، قطره های بارون ، بوی خاک نم خورده ....لا به لای خنده های مادرم ، نگاه مهربانش ... لا به لای حرف های پدرم ، نصیحت های پدرانه اش....لا به لای بازی کودکان ، معصومیت های کودکانه یشان ، بی خبری یشان از این دنیای وحشی ...لا به لای گل ها ، بو ی یاس ...

اما حتی از شادی ام هم دلخورم ! او چرا مرا رها کرد ؟!!!!