روسری آبی

" می گویند چشم ها و صدا در بدن بیش تر از سایر اعضا به روح نزدیک هستند. نمی دانم که آیا این حرف حقیقت دارد یا نه و یا حقیقت نهفته در آن چیست ، می دانم مرگ مانند دزدی که به گنجی می زند حریص است و با سرعت هر چه تمام تر می بلعد . در یک هزارم ثانیه چشم ها تهی می شوند و صدا خاموش ، پایان، پایان، پایان.

وقتی گوشی تلفن را بر می داشتم در دم صدایت را تشخیص می دادم . می توانم بگویم ،باید بگویم: صدایت را با حس لامسه ، پیش از هر ادراکی ، تشخیص می دادم . صدایت خیلی خیلی پیش تر از کلمه هایی که در بر داشت با من سخن می گفت صدایت مطلبی استثنائی و با ارزش را  به من می گفت. مطلبی با ارزش : زندگی ادامه می یابد ، زندگی مانند خنده ی تو هیچ گاه پایان نمی یابد – مانند صدای تو در زمان حیاتت که حتی در سکوت هم برای من محسوس است ."

                                                                برگرفته از کتاب فراتر از بودن نوشته ی کریستین بوبن

نوشته ی بالا رو خیلی دوست دارم ..دلیلش رو هم واقعا نمی دونم ...ولی برای من هم صدای کسانی که دوستشون داشتم (محض صداشون)خیلی بیشتر از حرف هایی که میزدند به دلم می شست .

پاورقی :

یه روسری آبی برام خریدن ، کلی ذو.ق کردم و خوشحال شدم ...هی بالا و پائین می پریدم و از سرم بازش نمی کردم . یه دفعه  دیدم مامانم یه جوری نگام می کنه . گفتم چرا این جوری نگاه می کنی ؟! گفت یه لحظه حس کردم 4 سالته !! می خواستم بغلت کنم ! .....

......و من باز حسرت خوردم که چرا اینقد زود بزرگ شدم .....