" من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام آرام
پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد ”
شاید یکی از نعمت هایی که خدا خیلی غیر منتظره نصیبم کرد، نیلوفر بود و کتاب سمفونی مردگانش ...
مطمئنم که اگه پاورقی های نیلوفر نبود تو اون کتاب نبود ، این کتاب اینقد روم تاثیر نمی ذاشت ... این شعر رو آخر بخشی که آیدا داشت توی تب می سوخت ، نوشته بود و خدا شاهده که هنوزم وقتی می خونمش گریم می گیره ...
آره ... من آدم بدی ام ... اعتراف سنگینیه برای کسی که خوبی رو دوست داره ... خیلی سنگین.... اما قبول می کنم ...
* تشکر ِ یه آدم بد رو بابت این نعمت خیلی خیلی بزرگ و ناگهانیت بپذیر ...
** حالا الان چی کار کنم ؟... یه نعمت بزرگ ناگهانی دیگه لطفا ...